16 pazdziernika 1946. Rocznica straceń hitlerowskich zbrodniarzy wojennych.

Dzisiaj mija rocznica stracenia nazistowskich zbrodniarzy, sądzonych przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze.

Proces trwał od 20 listopada 1945 do 1 października 1946.

Wyrokiem Trybunału Norymberskiego zostali skazani:

Martin Bormann /zaocznie-nie ujęto go/, szef kancelarii Hitlera, jego zastępca, osobisty asystent i szef NSDAP. Twórca nazistowskiego terroru.

Po wyjeździe Rudolfa Hessa do Wielkiej Brytanii od maja 1941 roku szef kancelarii NSDAP, na tym stanowisku wykazał duże umiejętności w wewnętrznych walkach politycznych. Rozwinął i zarządzał funduszem przemysłu niemieckiego na rzecz Adolfa Hitlera, w którym gromadził „dobrowolne” wpłaty, przenoszone potem jako dary na prywatne konta wysokich funkcjonariuszy narodowosocjalistycznych. W październiku 1944 został szefem Freikorpsu paramilitarnego – Freikorps Sauerland.

Zawsze u boku Hitlera, jako jego zastępca i osobisty sekretarz cieszył się absolutnym zaufaniem Führera, który powtarzał: „Aby wygrać wojnę, potrzebuję Bormanna!”.  Wszystkie z ośmiorga dzieci Bormanna miały za ojca chrzestnego Adolfa Hitlera.
30 kwietnia 45 opuścił bunkier w którym Hitler popełnił samobójstwo kradnąc jego testament, próbował uciec z obleganego Berlina. Być może udało mu się opuścić Berlin, jego losy nie są znane. Po wojnie szukano go w Ameryce Południowej. Dlatego właśnie alianci sądzili Bormanna zaocznie na procesie norymberskim.Rzekomo w 1972 znaleziono jego zwłoki. O tym w artykule: Martin Bormann - człowiek numer 2 w III Rzeszy

Hans Frank. Był osobistym doradcą i adwokatem Adolfa Hitlera w latach 1927-1933. Po dojściu do władzy narodowych socjalistów jego kariera zaczęła rozwijać się dynamicznie. Hitler został kanclerzem Rzeszy, a Frank - ministrem sprawiedliwości. W okresie 1939–1945 był generalnym gubernatorem okupowanych ziem polskich (Generalne Gubernatorstwo). Swoją rezydencją uczynił krakowski Wawel, gdzie zamieszkał w dniu 7 listopada 1939. Od roku 1940 jego letnia rezydencja mieściła się w Pałacu Potockich w Krzeszowicach. Szeroki zakres władzy, którą otrzymał na tym stanowisku, spowodował, iż zaczął określać siebie „niemieckim królem Polski". Na stanowisku generalnego gubernatora był jednym z głównych współautorów i realizatorów polityki eksterminacji narodu polskiego i żydowskiego. . Frank rozpoczął swoje "panowanie" od aresztowania i wywiezienia do obozów koncentracyjnych profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Realizował w ten sposób rozkazy z Berlina mówiące o "Eksterminacji Polskiej Warstwy Przywódczej. Był odpowiedzialny za masowe zbrodnie na terenie Generalnego Gubernatorstwa, dewastację gospodarczą kraju, planowe niszczenie i grabież obiektów kulturalnych oraz dóbr materialnych w Polsce. Skala okrucieństwa, do którego doprowadził, doszła do niego samego (zwłaszcza gdy podczas procesu pokazano kroniki z obozów koncentracyjnych, gett, z masowych egzekucji, wypowiedzi ofiar). Przyznał się do winy i wziął odpowiedzialność za swoje czyny.
Powieszono go powieszono 16 października 1946 roku, z wyroku Trybunału Wojskowego w Norymberdze.

Wilhelm Frick. W latach 90. XIX wieku studiował na Uniwersytecie w Getyndze i na Uniwersytecie w Berlinie. W 1901 r. Uzyskał tytuł doktora prawa na Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1903 r. Został prawnikiem w kwaterze głównej policji w Monachium, Bawaria, Niemcy 

Generał SS i SA, protektor Czech i Moraw. podczas trwania II wojny światowej zajmował się m.in. administracją terenów zagarniętych na drodze podboju przez III Rzeszę.Frickowi podlegały sanatoria, szpitale i poradnie psychiatryczne w których przeprowadzano „eutanazję” umysłowo chorych, inwalidów i starców (tzw. akcja T4)

Wyzyskiwał czeską ludność poprzez zmuszanie do pracy na rzecz okupanta, wprowadzanie masowego terroru i zastraszania, eksterminację ludności żydowskiej (zsyłki do obozów koncentracyjnych na terenie Czech i poza granicami protektoratu). Na stanowisku tym pozostał do 4 maja 1945 roku. Trybunał skazał Fricka na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 16 października 1946 roku.

Wilhelm Keitel, w lutym 1938 został szefem Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu (Oberkommando der Wehrmacht, OKW) mianowany przez Adolfa Hitlera.

Keitel był odpowiedzialny za liczne zbrodnie wojenne Wehrmachtu jako absolutnie posłuszny wykonawca rozkazów Adolfa Hitlera i jeden z jego najbliższych współpracowników, uważając dyktatora za geniusza militarnego. Podpisał m.in. rozkazy dotyczące traktowania jeńców radzieckich oraz Rosjan na terenach okupowanych (6 czerwca 1941 roku podpisał tzw. Kommissarbefehl, czyli rozkaz rozstrzeliwania radzieckich komisarzy). 7 grudnia 1941 roku feldmarszałek Wilhelm Keitel podpisał specjalny dekret Adolfa Hitlera o nazwie Nacht und Nebel, nakazujący represje (aresztowania i umieszczania w obozach koncentracyjnych) członków opozycji antyhitlerowskiej działających w okupowanych państwach Europy Zachodniej – w wyniku akcji wymordowano ok. 7000 osób.

Na pytanie, czy czuje się winnym, odpowiedział przecząco; wyjaśniał swój wkład w II wojnę światową tym, że każdy żołnierz powinien słuchać rozkazów, czym zaskoczył sędziów z trybunału. Gdy odczytano wyrok skazujący Keitla, ten sztywno stał nie okazując żadnej reakcji emocjonalnej.

Hermann Göring, marszałek Rzeszy, twórca gestapo. W latach 1933–1945 minister lotnictwa Rzeszy, w latach 1935–1945 dowódca niemieckiego lotnictwa wojskowego (Luftwaffe). W latach 1928–1945 poseł do Reichstagu. Od 10 kwietnia 1933 do 23 kwietnia 1945 premier Prus, największego niemieckiego kraju związkowego. Niemal wszystkie zarządzenia i ustawy antyżydowskie noszą podpisy Göringa.  Jako naczelny dowódca Luftwaffe zbudował w ciągu kilku lat potężną flotę powietrzną oraz przemysł lotniczy.
Tryskający energią, inteligentny, obyty światowiec i maniakalny kolekcjoner sztuki przemienił się w zniewieściałego, infantylnego sybarytę, nieradzącego sobie z zamiłowaniem do zbytku i nałogiem morfinizmu. Zmarł w wyniku samobójstwa. Artykuł o tym tutaj.

Alfred Jodl, od sierpnia 1939 roku był szefem oddziału operacyjnego zarządu sztabu Wehrmachtu, a następnie szefem sztabu dowodzenia w Oberkommando der Wehrmacht. Od tego momentu był głównym autorem planów militarnych III Rzeszy, oraz bliskim doradcą Hitlera. 7 maja 1945 roku generaloberst Jodl – jako jeden z najwyższych oficerów niemieckich sił zbrojnych – podpisał w Reims akt bezwarunkowej kapitulacji niemieckich sił zbrojnych (reprezentował Prezydenta Rzeszy Karla Dönitza). Został powieszony, chociaż prosił o egzekucję przez rozstrzelanie.

Ernst Kaltenbrunner, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) w latach 1943-1945.Odpowiedzialny m.in. za Holocaust (w tym działalność Einsatzgruppen) i zbrodnie w obozach koncentracyjnych. W trakcie procesu zeznał m.in.: Wydałem polecenie, aby więźniowie odsyłani do obozu w Mauthausen nie byli źle traktowani. Zbrodnie, o których dowiedziałem się dopiero dziś, popełnił Himmler. W kwestii żydowskiej byłem zwodzony, jak wszyscy inni wyżsi urzędnicy. Całym sercem służyłem mojemu narodowi i ojczyźnie. Spełniłem swój obowiązek z interesem państwa. Żałuję, że ci, którzy nami rządzili w tych trudnych czasach, nie zachowali się jak żołnierze i że popełniono tyle zbrodni, ale nie brałem w nich udziału. Niech żyją Niemcy!

 

Ernst Kaltenbrunner na procesie norymberskim 1946/Całym sercem służyłem mojemu narodowi i ojczyźnie. Spełniłem swój obowiązek z interesem państwa. Żałuję, że ci, którzy nami rządzili w tych trudnych czasach, nie zachowali się jak żołnierze i że popełniono tyle zbrodni, ale nie brałem w nich udziału. Niech żyją Niemcy!

Joachim von Ribbentrop . Od 1934 kierownik biura do spraw zagranicznych NSDAP, zwanego najpierw Büro Ribbentrop, a następnie Dienststelle Ribbentrop. W 1936 został ambasadorem III Rzeszy w Londynie. Pośredniczył w kontaktach Hitlera z najbardziej wpływowymi osobistościami Berlina. Kontakty te ułatwiły Hitlerowi przejęcie władzy w roku następnym bez większego oporu

Alfred Rosenberg, twórca najważniejszych teorii rasistowskich narodowego socjalizmu oraz minister Rzeszy do spraw okupowanych terytoriów wschodnich. Był członkiem tajnego Towarzystwa Thule. Jest uważany za twórcę takich założeń ideologicznych NSDAP, jak skrajny antysemityzm, przekonanie o wyższości rasy aryjskiej, teoria Lebensraumu. stanął na czele tzw. Hohe Schule (było to Narodowosocjalistyczne Centrum Badań Ideologicznych i Oświatowych). Utworzył „Specjalny Sztab Operacyjny do spraw Muzyki” (tzw. Sonderstab Musik), który zajmował się zbieraniem najwyższej jakości instrumentów i partytur na użytek uniwersytetu. Uczelnia miała zostać zbudowana w Linzu w Austrii. W praktyce polegało to na grabieży własności obywateli krajów okupowanych przez Niemcy. Inny sztab operacyjny, nazwany od jego nazwiska Einsatzstab Rosenberg, zajmował się rabunkiem dzieł sztuki. Do 1941 zrabował on 21 903 dzieła, w tym słynne obrazy i zabytki muzealne. W grudniu 1941 Rosenberg kierował tzw. „akcją meblową” (Aktion M), podczas której ograbiono z mebli prawie 70 tysięcy żydowskich domów w zachodniej Europie.

Fritz Sauckel, był pełnomocnikiem do spraw zatrudnienia (w tym przypadku pracowników przymusowych) od 21 marca 1942 do końca II wojny światowej oraz SS-Obergruppenführerem.Jego ostatnie słowa to: Ich sterbe unschuldig, mein Urteil ist ungerecht. Gott beschütze Deutschland! („Umieram niewinny, mój wyrok jest niesprawiedliwy. Boże chroń Niemcy!”)


Arthur Seyss-Inquart, namiestnik Rzeszy w Austrii, kanclerz Austrii od 11 do 13 marca 1938, a później komisarz Rzeszy w Holandii w okresie II wojny światowej, minister spraw zagranicznych Niemiec od kwietnia do maja 1945.

Arthur Seyss-Inquart, Aug. 31, 1946 w Norymberdze:

Julius Streicher, członek NSDAP, w latach 1925-1940 Gauleiter Frankonii, Obergruppenfuehrer SA, organizator pogromów i bojkotów Żydów oraz redaktor, a potem wydawca niemieckiego pisma prowadzącego nagonki na Żydów – „Der Stürmer”, które było ważną częścią nazistowskiej machiny propagandy. Z zawodu Streicher był nauczycielem.

Robert Ley- szef Niemieckiego Frontu Pracy powiesił się w celi przed procesem.

Powieszeni 16 października 1946r.
Ciała spalono, prochy rozsypano nad Izerą.
Poniżej film nagrany po wyzwoleniu obozu Mauthausen.